سلام وخسته نباشید به کاربران معماری شبکه سنتی که در دوره‌های آموزشی CCNA و CCENT فراگرفته‌ایم دیگر قدیمی شده است. برای اثبات این مدعا مطلب پیش رو را دنبال کنید. در معماری سنتی  تمامی تصمیمات به صورت مجزا در هر سوئیچ اتخاذ می‌شد. شکل ۱ معماری سوئیچ‌های متداول سنتی را نشان می‌دهد. در این معماری تصمیمات در مورد مسیریابی بسته‌ها و سیاست‌های شبکه به صورت محلی در هر سوئیچ انجام می‌شود و در هر سوئیچ می‌بایست سیاست‌های شبکه به طور مجزا پیکربندی شود.

Standard-Switching2
شکل ۱ معماری سوئیچ سنتی

این در حالی است که در معماری جدید SDN، صفحه کنترل سوئیچ‌ها به یک کنترل‌کننده به طور منطقی (Logically Centralized) منتقل شده و سوئیچ‌ها تبدیل به دستگاه‌های روانه‌سازی (Forwarding) ساده شده و هم از نظر مدیریت شبکه و هم از نظر قیمت بسیار بهینه‌تر شده‌است. شکل زیر ساختار کلی معماری SDN را نشان می‌دهد:

SDN-Overview
شکل ۲ جداسازی صفحه کنترل از صفحه داده در معماری SDN

سوئیچ SDN به سوئیچی اطلاق می‌شود که از طریق کنترل‌کننده مرکزی قابل برنامه‌ریزی باشد. این برنامه‌ریزی از طریق یک واسط جنوبی (Southbound API) که در اغلب موارد پروتکل OpenFlow می‌باشد صورت می‌پذیرد. مثلا شما می‌خواهید بسته‌هایی را که از نوع ICMP می‌باشند را فیلتر کنید و اجازه عبور از سوئیچ را به آن ندهید. شما می‌توانید یک قاعده (Rule) در کنترل‌کننده تنظیم کنید و آن را با استفاده از پروتکل OpenFlow در سوئیچ‌های شبکه نصب کنید. از این پس تمامی بسته‌های Ping یا همان ICMP دورریخته خواهند شد. پس دیگر نیازی به پیکربندی تمامی سوئیچ‌های شبکه به صورت دستی نخواهد بود. اگرچه در معماری سنتی نیز توسط پروتکل‌های مدیریتی از جمله SNMP قابلیت مدیریت متمرکز تجهیزات وجود دارد ولی هدف اصلی SDN و پروتکل‌هایی از قبیل OpenFlow مدیریت خودکار شبکه با در نظر گرفتن پویایی و شرایط بار شبکه و همچنین جداسازی صفحه کنترل از صفحه داده می‌باشد که در نتیجه تجهیزات شبکه بسیار ساده و ارزان قیمت خواهند شد.