آشنایی با قوانین زبان و نحوه نگارش سندهای XML
قوانین زبان XML بسیار ساده و واضح است و برای استفاده و یادگیری ساده است، به همین دلیل ساخت نرم افزارهایی که با XML کار کنند بسیار ساده شده است.
مثالی از یک سند XML
سندهای XML خود-شرح (self-describing) هستند و قوانین ساده ای دارند.
<?xml version=”1.0″ encoding=”ISO-8859-1″?>
<note>
<to>Tove</to>
<from>Jani</from>
<heading>Reminder</heading>
<body>Dont forget me this weekend!</body>
</note>
خط اول در سند – اعلان XML – نسخه و encoding آن را تعریف می کند.در این مورد نگارش ۱ از XML و مجموعه نویسه ISO-8859-1 (که مربوط به اروپای غربی است) استفاده شده است.
خط بعد عنصر اصلی سند را تعریف می کند (مثل این است که می گوید: این سند یک یادداشت است).
<note>
چهار خط بعدی، چهار زیر-عنصر از عنصر اصلی تعریف می کند (body, heading, form, to ):
<to>Tove</to>
<from>Jani</from>
<heading>Reminder</heading>
<body>Dont forget me this weekend!</body>
و سر انجام خط آخر ، پایان عنصر اصلی را تعریف می کند.
</note>
تمام عناصر XML باید برچسب بستن را داشته باشند.
در XML، حذف برچسب های بستن مجاز نیست.
در HTML بعضی از عناصر نیاز به برچسب بستن ندارد، کد زیر در HTML مجاز نیست:
<p>This is a paragraph
<p>This is another paragraph
در XML همه عناصر باید برچسب بستن را داشته باشند:
<p>This is a paragraph</p>
<p>This is another paragraph</p>
نکته: ممکن است شما از مثال قبل متوجه شده باشید که خط اعلان XML (خط اول) دارای برچسب بستن نیست، این خطا نیست. خط اعلان XML قسمتی از خود سند XML نیست و یک عنصر از XML نیست و نباید برچسب بستن داشته باشد.
برچسب های XML نسبت به حروف کوچک و بزرگ حساس هستند (case sensitive).
XML در این مورد برعکس HTML است.
در XML برچسب <Letter> با برچسب <letter> فرق می کند.
بنابراین برچسب های بازکردن و بستن باید در یک حالت از نظر حروف کوچک و بزرگ باشند:
<Message>This is incorrect</Message>
<message>This is correct</message>